ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ - ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Δημήτρης Χορν (9 Μαρτίου 1921 - 16 Ιανουαρίου 1998) ήταν Έλληνας ηθοποιός.

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 1921 σε ξενοδοχείο της οδού Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας. Πατέρας του ήταν ο γνωστός στρατιωτικός και θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν. Νονά του η μεγάλη ηθοποιός Κυβέλη. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1940.
Είχε πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες θεατρικά έργα. Έκανε το ντεμπούτο του το 1940 στην οπερέτα του Στράους "Η Νυχτερίδα". Αμέσως μετά εμφανίστηκε στο "Θέατρο Ρεξ" της Μαρίκας Κοτοπούλη σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ανάμεσα σ΄ αυτά "Δωδεκάτη νύκτα", "Ριχάρδος Β'", "Ριχάρδος Γ'", "Άμλετ", "Τίμων ο Αθηναίος" (Σαίξπηρ), "Ημερολόγιο ενός τρελού" (Γκόγκολ), "Ιβάνωφ" (Τσέχωφ), "Ερρίκος Δ'" (Πιραντέλο).
Το 1943 - 1944 συμμετείχε στο θίασο Κατερίνας. Το 1944 συγκρότησε δικο του θίασο με τη Μαίρη Αρώνη και αργότερα με τη Βάσω Μανωλίδου. Το 1945 συνεργάστηκε με το θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου. Από το 1946 έως το 1950 επέστρεψε στο Εθνικό Θεάτρο.
Το 1951 μετέβει στην Αμερική και Αγγλία όπου και παρέμεινε επί διετία παρακολουθώντας την εξέλιξη του θεάτρου. Από το 1953 που επέστρεψε μέχρι το 1959 συγκρότησε μαζί με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά δικό τους θίασο και "ανεβάζουν" έργα όπως το "Νυφικό κρεβάτι", "Ο βροχοποιός" κα. επιχειρώντας "τουρνέ" στην Κωνσταντινούπολη και Αίγυπτο.
Συμμετείχε μόλις σε δέκα κινηματογραφικές ταινίες με αξιόλογες επιτυχίες όπως "Μια ζωή την έχουμε" (1958), "Αλοίμονο στους νέους" (1961), "Η κάλπικη λίρα" (1954), "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956) κ.ά.
Ξακουστή η ραδιοφωνική εκπομπή του με τίτλο "Ο Ταχυδρόμος Έφτασε". Με μια σουρεαλιστική ειρωνία στη φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, σε κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη. Ο Δημήτρης Χορν "άφησε" και δεκάδες μαγνητοφωνήσεις θεατρικών έργων.
Ξακουστό είναι το επτάχρονο ειδύλλιο με την μεγάλη ελληνίδα ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη, με την οποία παραλίγο να αποκτήσει παιδί αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Πολλά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε πως "...η Έλλη δεν ήταν η γυναίκα της ζωή μου". Πριν όμως υπήρξε παντρεμένος με την Ρίτα Φιλίππου.
Το 1967, χρόνια μετά το τέλος της σχέσης του με την Λαμπέτη παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή (χήρα Παπάγου), η οποία είχε ήδη δύο παιδιά. Έζησαν μαζί μέχρι το θάνατο της το 1988.
Παρά τις ιδιοτροπίες του ο συνδυασμός του ταλέντου με τη γοητεία και τη φινέτσα των τρόπων του, τον ανέδειξε ως έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς. Λέγεται πως κάποτε μετά από το τέλος μίας παράστασης στην οποία πρωταγωνιστούσε, ζήτησε συγγνώμη για την "άθλια" ερμηνεία του από τους θεατές οι οποίοι παρ' όλα αυτά τον καταχειροκρότησαν.
Μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ την περίοδο 1974 - 1975. Υπήρξε στενότατος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1980 ίδρυσαν μαζί με τη σύζυγο του Άννα Γουλανδρή το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού.
Τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Ά.
Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1998. Μετά το θάνατό του, καθιερώθηκε στη μνήμη του βραβείο (Βραβείο Χορν), το οποίο απονέμεται σε νέους ηθοποιούς του θεάτρου.


Ρήσεις

"Ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω ότι ήταν λάθος μου να γίνω ηθοποιός"

"Μη φοβάσαι το τρακ. Πηγαίνει πάντα εκεί, όπου υπάρχει ταλέντο"

"Δεν αρκεί να θέλεις κάτι. Πρέπει να είσαι και έτοιμος να παλέψεις γι' αυτό"

"Κανένα ελάττωμα δεν μπορεί να σου στερήσει την επιτυχία" (Ο ίδιος δεν έβλεπε τους συμπρωταγωνιστές του στη σκηνή, επειδή είχε μυωπία)

"Δεν είναι κακό να βασανίζεσαι. Κακό είναι να βαριέσαι"

"Η επιτυχία είναι εξίσου δύσκολη να τη χειριστείς, με την αποτυχία"


Γνωστά τραγούδια

"Ηθοποιός σημαίνει φως"

"Οι θαλασσιές οι χάντρες"

"Ποιος το ξέρει"

"Ας είναι καλά το γινάτι σου"

"Πες μου μια λέξη"

"Το πάρτυ"


ΠΗΓΗ:

http://el.wikipedia.org/wiki/Δημήτρης_Χορν

ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ - ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η Έλλη Λαμπέτη (13 Απριλίου 1926 – 3 Σεπτεμβρίου 1983) ήταν μια από τις μεγαλύτερες ελληνίδες ηθοποιούς.


Βιογραφία
Γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. Ο πατέρας της Κώστας Λούκος είχε μια ταβέρνα στα Βίλια Αττικής και η μητέρα της ήταν η Αναστασία Σταμάτη. Είχε 6 αδέρφια, εκ των οποίων ένα δίδυμο αδελφό, που πεθαίνει από φυματίωση το 1941. Το 1928 η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα. Με τον Αλέκο Αλεξανδράκη έζησαν πάλι έναν θυελλώδη έρωτα που διήρκεσε δύο χρόνια και συμπρωταγωνίστησαν και στο θέατρο. Ο γάμος της με τον Μάριο Πλωρίτη (ο οποίος παρέμεινε αιώνιος φίλος της και στάθηκε δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της) το 1950 υπήρξε ατυχής, χώρισαν το 1953, όταν γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Χορν, και μαζί έγραψαν μία από τις πιο λαμπερές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή. Όμως, δεν παντρεύτηκαν ποτέ και επιπλέον η Λαμπέτη αναγκάστηκε να κάνει έκτρωση στο παιδί που κυοφορούσε από εκείνον.

Από τον Δ. Χορν χώρισε το 1959, όταν γνώρισε τον αμερικανό συγγραφέα Γουέηκμαν (Frederic Wakeman), τον οποίο παντρεύτηκε, αλλά χώρισε το 1976 μετά από πολλά προβλήματα και όντας χρόνια εν διαστάσει. Σημαντική γνωριμία στη ζωή της στάθηκε ο γνωστός ηθοποιός Κώστας Καρράς, με τον οποίο η Λαμπέτη ονειρευόταν για άλλη μια φορά τον γάμο και την οικογένεια. Θα παίξουν μαζί στο "Θυμήσου τον Σεπτέμβρη", αλλά εμπόδιο στα σχέδιά της είναι το νεαρό της ηλικίας του και το ότι εκείνος είναι παντρεμένος, κάτι που η ίδια αγνοούσε. Θα μάθει την αλήθεια από τη γνωστή πλέον ηθοποιό Βέρα Κρούσκα, η οποία έκανε τα πρώτα θεατρικά της βήματα στο πλευρό της Λαμπέτη.

Ο καρκίνος κάνει την εμφάνιση της στη ζωή της ηθοποιού (1969). Αφού της στέρησε τις αγαπημένες της αδερφές, τις οποίες έχασε όλες (εκτός από την αδερφή της Αντιγόνη, η οποία έζησε αρκετά χρόνια και μετά το θάνατο της Έλλης) από καρκίνο του μαστού, ο καρκίνος χτύπησε την πόρτα και της ίδιας. Μετά την εγχείρηση (ολική μαστεκτομή) στην οποία υποβλήθηκε στις ΗΠΑ επιστρέφει και προσπαθεί να το ξεπεράσει.

Μια προσπάθεια υιοθεσίας από κοινού με τον Γουέηκμαν, (της μικρής Έλίζας) της δημιούργησε πλείστα προβλήματα, όταν δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί, μετά παρέλευση 4 χρόνων, στους φυσικούς γονείς του. Η περιπέτεια αυτή της δημιούργησε γενική κατάπτωση και μελαγχολία, που την κράτησε μακριά από το θέατρο. Η επάρατη νόσος όμως ήρθε να συμπληρώσει την τραγωδία της μεγάλης αυτής ηθοποιού, κάνοντας την επανεμφάνισή της μετά από 11 χρόνια, το 1980. Οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς. Οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της. Η τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε στην Αθήνα ήταν τα "Παιδιά ενός κατώτερου Θεού" στο ρόλο της κωφάλαλης Σάρα.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1983 άφησε τη τελευταία της πνοή σε νοσοκομείο των ΗΠΑ που είχε μεταβεί λίγες εβδομάδες πριν. Η τελευταία προσφορά της ήταν η δωρεά των ματιών της.
Η Έλλη Λαμπέτη είχε τιμηθεί με το επαμειβόμενο βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη για την διετία 1949-1951.

Επαγγελματική σταδιοδρομία

Το θέατρο Λαμπέτη στη Λ. Αλεξάνδρας στην Αθήνα.
Το 1941 έδωσε εξετάσεις και απέτυχε τόσο στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου όσο και στη σχολή Κοτοπούλη. Η ίδια η Μαρίκα Κοτοπούλη όμως αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή στη σχολή της. Άλλαξε το επώνυμο της από Λούκου σε Λαμπέτη όταν διάβασε το βιβλίο "Αστραπόγιαννος" του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Πρώτη της θεατρική εμφάνιση το 1942 στο έργο "Η Χάνελε πάει στο Παράδεισο" του Γκέρχαρντ Χάουπτμαν. Η συμμετοχή της όμως στο έργο "Γυάλινος κόσμος" στο θέατρο του Κάρολου Κουν είναι εκείνο που την καθιερώνει ως εξαίρετη ηθοποιό. Από το 1949 ανήκει στο θίασο του Κ. Μουσούρη όπου και η μεγαλύτερη μέχρι τότε επιτυχία της σημείωσε στο έργο "Πέγκ καρδούλα μου".
Συμπρωταγωνίστρια με τον Δ. Χορν και τον Γ. Παππά ανέβασε κλασσικά έργα όπως "Νυφικό κρεβάτι", "Παιχνίδι της Μοναξιάς" κ.ά. Επίσης συνεργάστηκε στο θέατρο με μεγάλους ηθοποιούς, όπως ήταν ο Μάνος Κατράκης, που επιπλέον τους συνέδεε βαθιά φιλία. Τελευταία της παρουσία στο Θέατρο ήταν το 1981 στο έργο "Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού" υποδυόμενη με απίστευτη επιτυχία τη κωφάλαλη Σάρα. Αλλά και στον ελληνικό κινηματογράφο οι επιτυχίες της δεν ήταν λίγες, ιδιαίτερα στο "Κορίτσι με τα μαύρα", "Κυριακάτικο ξύπνημα" αλλά και στο "Η Κάλπικη λίρα".

Θεατρογράφημα

Το ταξίδι του γάμου (Κάρλο Ντε Φρις) Θίασος Κοτοπούλη 1942

Αλάτι και πιπέρι Θίασος Κοτοπούλη 1942

Η Χάννελε πάει στον παράδεισο(Γκ. Χάουπτμαν)Θίασος Κοτοπούλη 1942

Ο ψεύτης και η καλόγρια (Κουρτ Γκετς) Θίασος Κοτοπούλη 1944

Φουσκοθαλασσιές (Δημήτρης Μπόγρης) Θίασος Κοτοπούλη 1944

Σκάνδαλο σε γυμνάσιο θηλέων (Λαντ. Φοντόρ) Θίασος Μιράντας,Μουσούρη,Νέζερ 1944

Χάιλ Χίτλερ (Δ. Ευαγγελίδη- Αλ. Σακελλάριου) Θίασος Μουσούρη 1944

Η μεγάλη στιγμή (Αλέκου Λιδωρίκη) Θίασος Μουσούρη 1945

Οι έμποροι της δόξας (Μαρσέλ Πανιώλ-Πωλ Νιβουά) Θίασος Μουσούρη 1945

Η κυρία προέδρου (Μ.Εννεκέν-Πωλ Βεμπέρ) Θίασος Μουσούρη 1945

Μποέμ (Ρενάτο Μόρντο) Θεατρική εταιρεία Μουσούρη, Μόρντο, Ανεμογιάννη 1945

Εμείς κι ο χρόνος (Τζων Πρίσλευ) Θέατρο Τέχνης 1946

Γυάλινος Κόσμος (Τένεση Ουίλλιαμς) Θέατρο Τέχνης 1946

Αντιγόνη (Ζαν Ανούιγ) Θέατρο Τέχνης 1947

Ο γάμος της Μπάρμπαρα (Τζέημς Μπάρι) Θέατρο Τέχνης 1947

Το φιόρο του Λεβάντε (Γρηγόριος Ξενόπουλος) Θέατρο Τέχνης 1947

Ήταν όλοι τους παιδιά μου (Άρθουρ Μίλλερ) Θέατρο Τέχνης 1947

Ζωή με τον πατέρα (Χάουαρντ Λίντσευ- Ράσσελ Κρουζ) Θέατρο Τέχνης 1947

Ο ανακριτής έρχεται (Τζων Πρίσλευ) Θέατρο Τέχνης 1948

Ματωμένος Γάμος (Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα) Θέατρο Τέχνης 1948

Ο Απόλλων του Μπελάκ (Ζαν Ζιρωντού) Θίασος Κατερίνας 1948

Χρυσή μου Ρουθ (Νόρμαν Κράσνα) Θίασος Κατερίνας 1948

Ο κουρέας της Σεβίλλης (Μπωμαρσαί) Εθνικό Θέατρο 1948

Οι Φοιτητές (Γρηγόριος Ξενόπουλος) Εθνικό Θέατρο 1949

Φθινοπωρινή Παλίρροια (Δάφνη ντυ Μωριέ) Θίασος Κατερίνας 1949

Οι τρομεροί εραστές (Νόελ Κάουαρντ) Θίασος Κατερίνας 1949

Η κληρονόμος (Ρουθ-Αυγούστου Γκετς) Θίασος Μουσούρη 1949

Η ανθρώπινη φωνή (Ζαν Κοκτώ) Θίασος Μουσούρη 1950

Λίλιομ (Φέρεντς Μολνάρ) Θίασος Μουσούρη 1950

Ένας αξιοθαύμαστος υπηρέτης (Τζέημς Μπάρρι) Θίασος Μουσούρη 1950

Πεγκ, καρδούλα μου (Τζ. Χαρτλευ Μάννερς) Θίασος Μουσούρη 1950

Χαμένοι στο σκοτάδι (Πωλ Βίνσετ Κάρρολλ) Θίασος Μουσούρη 1951

Το κουρέλι (Ντάριο Νικοντέμι) Θίασος Μουσούρη 1951

Βαθειά, γαλάζια θάλασσα (Τέρενς Ράττιγκαν) Θίασος Λαμπέτη, Παππά, Χορν 1952

Ξενοδοχείο η ευτυχία (Μαρκ Ζιλμπέρ Σωβαζόν) Θίασος Λαμπέτη, Παππά, Χορν 1952

Νόρα-Το σπίτι της Κούκλας (Ερρίκου Ίψεν) Θίασος Λαμπέτη, Παππά, Χορν 1953

Αγαπούλα (Άρθουρ Σνίτσλερ) Θίασος Λαμπέτη, Παππά, Χορν 1953

Τρεις άγγελοι (Αλμπέρ Υσσόν) Θίασος Λαμπέτη, Παππά, Χορν 1953

Γαλάζιο Φεγγάρι (Χιου Χέρμπερτ) Θίασος Λαμπέτη, Παππά, Χορν 1953

Ο άνθρωπος με την ομπρέλα (Ντάινερ-Μόρρουμ) Θίασος Λαμπέτη, Παππά, Χορν 1954

Πρόσκληση στον πύργο (Ζαν Ανούιγ) Θίασος Μουσούρη 1955

Το τελευταίο βαλς (Σώμερσετ Μωμ) Θίασος Μουσούρη 1956

Νυχτερινή επίσκεψη (Γκέγιερ) Θίασος Μουσούρη 1956

Αριστοκρατικός δρόμος (Τζέημς Μπάρρι) Θίασος Λαμπέτη, Χορν 1956

Βροχοποιός (Ν.Ρίτσαρντ Νας) Θίασος Λαμπέτη, Χορν 1956

Ζιζή (Αννίτα Λους) Θίασος Λαμπέτη Χορν 1957

Το νυφικό κρεβάτι (Γιαν ντε Νάρτογκ) Θίασος Λαμπέτη, Χορν 1957

Ένα ζευγάρι παπούτσια (Κλωντ Μανιέ) Θίασος Λαμπέτη, Χορν 1958

Το παιχνίδι της μοναξιάς (Ουίλλιαμ Γκιμπσον) Θίασος Λαμπέτη, Χορν 1958

Ο Βαβάς (Αντρέ Ρουσσέν) Θίασος Λαμπέτη, Χορν 1958

Η κυρία με τις καμέλιες (Αλέξανδορς Δουμάς) Θίασος Λαμπέτη, Χορν 1959

Εραστής από χαρτόνι (Ζακ Ντεβάλ) Θίασος Λαμπέτη, Χορν 1959

Το θαύμα της της Άννυ Σάλλιβαν (Ουίλλιαμ Γκίμπσον) Θίασος Λαμπέτη 1961

Πεγκ, καρδούλα μου (Τζ. Χάρτλευ Μάννερς) Θίασος Λαμπέτη 1961

Η μικρή μας πόλη (Θόρντον Γουάιλντερ) Θίασος Λαμπέτη 1962

Ανοιξιάτικο τραγούδι (Τζων Βαν Ντρούτεν) Θίασος Λαμπέτη 1962

Οντίν (Ζαν Ζιρωντού) Θίασος Λαμπέτη 1962

Η κληρονόμος (Ρουθ-Αυγούστου Γκετς) Θίασος Λαμπέτη 1962

Σαμπρίνα (Σάμιουελ Τέηλορ) Θίασος Λαμπέτη 1963

Ατζαλένιο γοβάκι (Πωλ Κλωντέλ) Εθνικό Θέατρο 1964

Ξυπόλητη στο πάρκο (Νηλ Σάιμον) Θίασος Λαμπέτη 1964

Λεωφορείο ο Πόθος (Τένεση Ουίλλιαμς) Θίασος Λαμπέτη 1965

Αγία Ιωάννα (Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω) Θίασος Λαμπέτη 1966

Μαμζέλ Πέπσυ (Πιερ Εντμόν Βικτόρ) Θίασος Λαμπέτη 1966

Θυμήσου το Σεπτέμβρη (Νόελ Κάουαρντ) Θίασος Λαμπέτη 1967

Σαράντα καράτια (Πιερ Μπαριγιέ) Θίασος Λαμπέτη 1968

Φράνκυ (Κάρσον Μακ Καλλερς) Θίασος Λαμπέτη 1969

Το άνθος του κάκτου (Πιερ Μπαριγιέ-Ζαν Πιερ Γκρεντύ) Θίασος Λαμπέτη 1970

Τσιν τσιν (Φρανσουά Μπιγιεντού) Θίασος Λαμπέτη, Κωνσταντάρα 1970

Μια λαίδη στο σφυρί ( Σώμερσετ Μωμ) Θίασος Λαμπέτη, Κωνσταντάρα 1970

Ο λογαριασμός (Φρανσουάζ Ντορέν) Θίασος Λαμπέτη 1971

Πέντε Θεατρικές μορφές:Ζαν Κοκτώ-Η ψεύτρα, Αυγούστου Στρίντμπεργκ-Η πιο δυνατή, Ζαν Κοκτώ- Την έχασα, Κάθρην Μάνσφηλντ, Ζαν Κοκτώ-Η ανθρώπινη φωνή Θίασος Λαμπέτη 1971

Γλυκιά Ίρμα (Αλεξάντερ Μπερεφφόρ-Μαργκερίτ Μονό) Θίασος Λαμπέτη 1972

Η τυφλόμυγα (Α.Λίκμπορν) Θίασος Λαμπέτη, Κατερίνας 1972

Μικρές αλεπούδες (Λίλιαν Χέλμαν) Θίασος Λαμπέτη, Κατερίνας 1973

Ο Βυσσινόκηπος (Άντον Τσέχοφ) Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος 1974

Δεσποινίς Μαργαρίτα (Ρομπέρτο Αλτάιντε) Θίασος Λαμπέτη 1975

Φθινοπωρινή ιστορία (Αλεξέι Αρμπούζοφ) Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο 1977

Έξι μονόπρακτα: Μπέρτολτ Μπρεχτ-Η εβραία(από το «Τρόμος και Αθλιότητα στο Γ’ Ράιχ), Αυγούστου Στρίντμπεργκ-Η Πιο Δυνατή, Τσέχοφ-Αρού Όλυα («Μια Ψυχούλα»), Ζαν Κοκτώ-Η ανθρώπινη φωνή, Η ψεύτρα, Ο Πιερότος(«Την έχασα») Θίασος Λαμπέτη 1978

Φιλουμένα Μαρτουράνο (Εντουάρντο ντε Φιλίππο) Θίασος Λαμπέτη 1978

Ντόλλυ-«Η Προξενήτρα» (Θόρντον Ουάιλντερ) Θίασος Λαμπέτη 1980

Σάρα, Τα Παιδιά ενός Κατώτερου Θεού (Μαρκ Μέντοφ) Θίασος Λαμπέτη 1981

Οι ταινίες

Αδούλωτοι σκλάβοι (1946) .... Τατιάνα
Παιδιά της Αθήνας (1947)
Διαγωγή μηδέν (1949) .... Μπίλιω Φουντούκα
Ματωμένα Χριστούγεννα (1951) .... Ελένη
Κυριακάτικο ξύπνημα (1953) .... Μίνα Λαμπρινού
Η κάλπικη λίρα (1954) .... Αλίκη
Το κορίτσι με τα μαύρα (1956) .... Μαρίνα
Το τελευταίο ψέμα (1957) ... Χλόη
Χαμένο κορμί (The Wastrel/Il Relitto) (1961) .... κυρία Μπελ
Μια μέρα, ο πατέρας μου (One Day, My Daddy) (1968)
Την τηλεοπτική περίοδο 2006 - 2007 προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό Alpha τηλεοπτική σειρά 20 επεισοδίων, με τίτλο Έλλη Λαμπέτη: Η τελευταία παράσταση, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της βιογράφου της Λαμπέτη Φρίντας Μπιούμπι,("Έλλη Λαμπέτη: Η τελευταία παράσταση" Εκδόσεις Εξάντας 1983) με πρωταγωνίστριες στο ρόλο της Λαμπέτη τις, Μαρίνα Καλογήρου (νεαρή ηλικία) και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (ώριμη ηλικία).

Ο Φρέντυ Γερμανός έγραψε τη βιογραφία της δεκατρία χρόνια μετά το θάνατο της (1996).



ΠΗΓΗ:


http://el.wikipedia.org/wiki/Έλλη_Λαμπέτη

ΦΡΕΝΤ ΑΣΤΕΡ - ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο άνθρωπος που έμελλε να αλλάξει ριζικά τον ρουν της ιστορίας του μιούζικαλ. Το δεύτερο παιδί του Φρέντρικ και της Ανν Τζέλιους Οστερλιτζ, γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1899 στην Ομάχα της Νεμπράσκα. Σε ηλικία μόλις πέντε ετών μαζί με τη μητέρα του θα βρεθεί στην Ακαδημία του καθηγητή Κλοντ Αλβιέν όπου θα παρακολουθήσει τα πρώτα του μαθήματα χορού έχοντας ντάμα την αδελφή του Αντέλ. Εχοντας χαρακτηριστεί και οι δύο εξαιρετικά ταλέντα έπρεπε να περιμένουν 17 χρόνια για να κερδίσουν τους πρώτους ρόλους τους σε θεατρική παράσταση. Μελετώντας στο μεσοδιάστημα χορό, μουσική και γαλλικά, τον Νοέμβριο του 1917 στο έργο «Over the top» έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα. Εχοντας λάβει τις καλύτερες των κριτικών, η καριέρα τους δεν μπορούσε παρά να απογειωθεί. Μετά τα «For Goodness Sake» και «Stop Flirting» εργάστηκαν μαζί για ακόμη οκτώ χρόνια. Το 1932 η Αντέλ αποσύρεται για να παντρευτεί, κάτι το οποίο κάθε άλλο παρά φόβισε τον Φρεντ. Η καριέρα του είχε ήδη εκτιναχθεί στα ύψη, παρ' όλα αυτά εξακολούθησε να δουλεύει σκληρά ξοδεύοντας ατέλειωτες ώρες στα στούντιο MGM και η επιβράβευση δεν άργησε να του χτυπήσει την πόρτα.
Την ίδια χρονιά παίζει για πρώτη φορά με τη μετέπειτα σχεδόν μόνιμη παρτενέρ του Τζίντζερ Ρότζερς στην ταινία «Flying Down to Rio». Ετσι γεννήθηκε το πιο δημοφιλές χορευτικό ζευγάρι στην ιστορία του κινηματογράφου.
Πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, συνεργάστηκαν για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια, πρωταγωνιστώντας σε δέκα μιούζικαλ.Τις δεκαετίες του '40 και του '50, έχοντας ήδη ταυτιστεί με το πρότυπο του τρυφερού και ευγενικού τζέντλεμαν, η πορεία του Φρεντ Αστέρ στον κινηματογράφο ήταν ονειρική. Το πέρασμα του χρόνου και οι συνεχείς πρόβες τον ανάγκασαν να αποχωρήσει σιγά σιγά από τον κινηματογράφο, όχι όμως και από τον κόσμο του θεάματος. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 στις εκπομπές του, στο αμερικανικό δίκτυο NBC, «Ενα βράδυ με τον Φρεντ Αστέρ», «Ωρα του Αστέρ» και «Το σόου του Φρεντ Αστέρ» υπήρξε απολαυστικός. Με δύο βραβεία Οσκαρ και τέσσερα βραβεία ΕΜΜΥ, αποδείκνυε κάθε φορά πόσο ακμαίος και ενεργητικός εξακολουθούσε να είναι. Το 1954 η γυναίκα του Φίλις, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, πέθανε από καρκίνο.
Δύο δεκαετίες αργότερα γνωρίστηκε με τη Ρόμπιν Σμιθ, την οποία παντρεύτηκε το 1980. Τον Ιούνιο του 1987, ύστερα από ένα κρυολόγημα και αφού ο οργανισμός του δεν μπορούσε πλέον να αντεπεξέλθει, ο Φρεντ Αστέρ έκλεισε τα μάτια του για πάντα.

ΠΗΓΗ:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=144306&ct=83

ΝΑΝΑ ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ - ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η Νάνα Μούσχουρη είναι μεγάλη Ελληνίδα τραγουδίστρια με διεθνή καριέρα. Θεωρείται η τραγουδίστρια με τις υψηλότερες πωλήσεις στην ιστορία, έχοντας πουλήσει πάνω από 300 εκατομμύρια δίσκους (ψηφιακούς και βινύλιου).

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1934 στα Χανιά.

Η οικογένεια της Μούσχουρη ζούσε στα Χανιά, όπου ο πατέρας της, Κωνσταντίνος, εργαζόταν ως μηχανικός προβολής ταινιών σε έναν τοπικό κινηματογράφο. Η μητέρα της, Αλίκη, εργαζόταν επίσης στον ίδιο κινηματογράφο. Όταν η Νάνα ήταν τριών χρονών, μετακομίσανε στην Αθήνα. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και η οικογένεια της δούλευε πολύ σκληρά για να πάνε η Νάνα και η μεγαλύτερη αδελφή της, η Τζένη, στο Ωδείο Αθηνών. Η Νάνα δεν άργησε να δείξει το εξαιρετικό μουσικό της ταλέντο.

Στον πόλεμο ο πατέρας της πήρε μέρος στην αντιναζιστική αντίσταση στην Αθήνα.



ΠΗΓΗ:


http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%87%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B7

BARBARA JOAN STREISAND - ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Το όνομά της είναι Barbara Joan Streisand. Γεννήθηκε στις 24 Απριλίου του 1942 στο Brooklyn. Οι γονείς της Emanuel and Diana Streisand ήταν συνεπαρμένοι από τη γέννηση της κόρης τους που ήρθε στον κόσμο επτά χρόνια μετά τη γέννηση του γιου τους Sheldon. Κανείς όμως δεν περίμενε τι ήταν αυτό που θα συνέβαινε στο μέλλον αλλάζοντας τη ζωή της μικρής Barbara. Ο πατέρας της, Emmanuelle (χαϊδευτικά τον φώναζαν Manny), ήταν ένας αθλητικός τύπος με μεγάλη ενεργητικότητα. Γινόταν αμέσως αξιαγάπητος σε όσους τον γνώριζαν. Εκείνος με τη σειρά του, θα έκανε τα πάντα για να είναι η οικογένειά του ευχαριστημένη. Όταν λοιπόν γεννήθηκε η Barbara, ο Manny αποφάσισε να πιάσει μια καλοκαιρινή δουλειά προκειμένου να ανταποκριθεί σε όλες τις οικονομικές απαιτήσεις που συνεπάγεται η γέννηση ενός παιδιού. Η γυναίκα του Diana ήταν από την αρχή αντίθετη με την απόφασή του αυτή, σαν να είχε μια προαίσθηση ότι κάτι άσχημο θα συνέβαινε, δεν είπε όμως τίποτα.


Έτσι, ολόκληρη η οικογένεια, εγκατέλειψε το αγαπημένο διαμέρισμα στο Brooklyn και μετακόμισε στα βουνά Catskill, εκεί όπου ο Manny επρόκειτο να ξεκινήσει τη νέα του δουλειά. Όπως αποδείχθηκε, η δουλειά ήταν πολύ κουραστική για τον 35χρονο άνδρα. Μέσα σε όλα αυτά ήρθαν να προστεθούν και οι χρόνιες ημικρανίες από τις οποίες εκείνος υπέφερε, εξαιτίας ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος που είχε πάθει το 1930, πριν ακόμα παντρευτεί. Οι πρώτες κρίσεις επιληψίας δεν άργησαν να φανούν και οι γιατροί δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι αν αυτές οι κρίσεις θα επαναλαμβάνονταν στο μέλλον. Όταν ο Manny ξεκίνησε τη νέα του δουλειά, οι ημικρανίες άρχισαν να γίνονται ολοένα και συχνότερες. Κάποια στιγμή οι ημικρανίες ήταν τόσο έντονες που ο οργανισμός του δεν άντεξε. Λίγες ώρες αργότερα ο Manny, ο αγαπημένος πατέρας της Barbara και τον Sheldon, δεν βρισκόταν πια στη ζωή. Το τραγικό γεγονός συνέβη ένα απόγευμα του Αυγούστου του 1943 και από τότε η ζωή της Barbra άλλαξε για πάντα.


Ταραγμένη η μητέρα τους Diana, μην έχοντας προλάβει να αποταμιεύσει κάποια χρήματα, αναγκάστηκε να μετακομίσει με τα δυο της παιδιά στο μικρό διαμέρισμα των γονιών της στην Pulaski Street του Brooklyn. Το σπίτι δεν είχε καν σαλόνι, μήτε ένα καναπέ. Μεγαλώνοντας η Barbara, θυμόταν τις δύσκολες στιγμές που πέρασε τότε, που είχε την εντύπωση ότι ένας καναπές ήταν προνόμιο μόνο των πλουσίων. Ο αδελφός της Sheldon έλεγε ότι δεν υπήρχε καν αγάπη μέσα σε εκείνο το σπίτι. Η μητέρα τους είχε σοκαριστεί από τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της και ήταν συνεχώς μέσα στη θλίψη.


Η μικρή Barbara προσπάθησε να βρει τρόπους να περνά το χρόνο της διασκεδάζοντας μόνη της. Παρίστανε πως διοργάνωνε απογευματινά πάρτι, όπου σερβίριζε τσάι στις κούκλες της. Ντυνόταν με τα ρούχα της μαμάς της και αργότερα έμαθε να χρησιμοποιεί και το make up της και να βάφεται μπροστά στον καθρέφτη. Περνούσε αμέτρητες ώρες τραγουδώντας μέσα στο σπίτι. Μερικοί από τους γείτονες είχαν ενοχληθεί, άλλοι όμως ένιωθαν μεγάλη ευχαρίστηση ακούγοντας τη μικρή να τραγουδά. Η μητέρα της θυμάται ότι η κόρη της πρώτα τραγούδησε και μετά μίλησε. Όταν η Barbara ξεκίνησε το σχολείο, απέκτησε τις πρώτες της φίλες. Το 1949 η μητέρα της την έστειλε σε άλλο σχολείο γιατί δεν μπορούσε να πληρώνει τα δίδακτρα του πρώτου. Αν και η μικρή ήταν πολύ συναισθηματική και ευαίσθητη, μπορούσε να αποκτά εύκολα νέους φίλους. Όταν ήταν δέκα ετών, είχε πάει στο σπίτι μιας φίλης της. Εκεί ανακάλυψε ένα "μαγικό" κουτί, την τηλεόραση. Ο κόσμος της T.V. φάνταζε τόσο μαγικός μπροστά στα μάτια της. Ένας αλλιώτικος κόσμος, χαρούμενος και συνάμα εντυπωσιακός. Τότε ήταν που σκέφτηκε για πρώτη φορά στη ζωή της ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός.


Στο μεταξύ η μητέρα της, προσπαθώντας να ξεπεράσει το χαμό του συζύγου της, γνώρισε έναν άλλο άντρα τον Louis, ο οποίος τελικά έστω και καθυστερημένα την παντρεύτηκε ενώ εκείνη ήταν έγκυος στον ένατο μήνα. Δύο εβδομάδες μετά το γάμο τους, γεννήθηκε η Rosalind. Όμως ο Louis δεν αποδείχθηκε σωστός απέναντι στη νέα του οικογένεια. Αρνιόταν να τους υποστηρίξει οικονομικά λέγοντας συνεχώς ότι δεν είχε χρήματα. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Έκανε συνεχώς διακρίσεις, δείχνοντας φανερά την αγάπη του προς τη φυσική του κόρη σε βάρος των δύο άλλων παιδιών, τα οποία και παραμελούσε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έκανε αυτή τη διάκριση ακόμα και μπροστά σε φίλες της Barbra. Αργότερα ο Louis άρχισε να παραμελεί και την σύζυγό του Diana με αποτέλεσμα τα πράγματα να φτάσουν κάποια στιγμή στο απροχώρητο και το ανδρόγυνο να καταλήξει σε διαζύγιο.


Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι η Barbara ζούσε σε ένα δικό της κόσμο που απείχε από την πραγματικότητα. Οι έλλειψη οικογενειακής θαλπωρής, της είχε δημιουργήσει διάφορα προβλήματα που είχαν να κάνουν με την εξωτερική της εμφάνιση. Νόμιζε ότι ήταν άσχημη. Επίσης στο μυαλό της υπήρχε συνεχώς η σκέψη ότι έπασχε από καρκίνο και ότι όλοι το ήξεραν αλλά κανείς δεν της το έλεγε. Της είχε καρφωθεί η ιδέα ότι θα πέθαινε από κάτι τέτοιο ή από καρδιακή προσβολή. Ένιωθε συνέχεια ένα σφύριγμα στα αυτιά της και φορούσε ωτοασπίδες για να αποφύγει οποιονδήποτε θόρυβο.


Ο φανταστικός κόσμος μέσα στον οποίον ζούσε την έκανε να περνά αμέτρητες ώρες μπροστά στην τηλεόραση και να ονειρεύεται τη εντυπωσιακή ζωή τον μεγάλων τηλεοπτικών αστέρων. Όχι μόνο χρησιμοποιούσε το make-up της μαμάς της για να μάθει να βάφεται αλλά στο τέλος ξεκίνησε να καπνίζει και τα τσιγάρα της.


Τον Σεπτέμβριο του 1955 η Barbara μπήκε με πολύ καλή σειρά στο Erasmus High School του Brooklyn, ένα από τα καλύτερα πρότυπα σχολεία για Ακαδημαϊκές σπουδές. Τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς με την άδεια της μητέρας της, πήγε για πρώτη φορά σινεμά στο Μανχάταν για να γιορτάσει τα 14α της γενέθλια και να δει "To Ημερολόγιο της Αννας Φρανκ". Βλέποντας την ταινία σκέφτηκε ότι θα μπορούσε κάποτε να ερμηνεύσει κι εκείνη ένα παρόμοιο ρόλο. Αυτή η σκέψη την οδήγησε στην απόφαση να ασχοληθεί στα σοβαρά με την ηθοποιία. Έτσι άρχισε να πηγαίνει σε διάφορες ακροάσεις. Μια από αυτές ήταν για το βασικό ρόλο στην ταινία του Otto Preminger "Saint Joan". Δυστυχώς αν και όλοι είπαν ότι η ικανότητα της στην υποκριτική ήταν εξαιρετική, το ρόλο κέρδισε η τυπικά όμορφη Jean Seberg. Η Barbara έπεσε σε κατάθλιψη αποδίδοντας τα πάντα στην εξωτερική της εμφάνιση.Αρχισε να έχει ακόμα πιο άσχημη ιδέα για τον εαυτό της.


Στο μεταξύ στη ζωή της Diana επικρατούσε πάλι αναστάτωση. Εκείνη και ο Louis χώρισαν. Αν και της δόθηκε ένα χρηματικό ποσό, δεν ήταν αρκετό για να ισορροπήσει τα οικονομικά της προβλήματα. Έτσι αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά. Η Barbra αναγκαζόταν να ντύνεται με παλιά ρούχα που ήταν εκτός μόδας και να προσέχει τη μικρή της αδελφή Rosalind ενώ η μητέρα της δούλευε. Όταν η Rosalind φαινόταν στρουμπουλή και χαριτωμένη, η Barbara φαινόταν κοκαλιάρα και άχαρη.


Με τη μητέρα της να εργάζεται σκληρά, η Barbara ήταν τώρα ελεύθερη να περνά το χρόνο της όπως εκείνη ήθελε. Και αυτό που πραγματικά την ικανοποιούσε ήταν να πηγαίνει στο σινεμά συνεχίζοντας να ζει στο δικό της φανταστικό κόσμο των στρας. Άρχισε πάλι τις προσπάθειες για μια καριέρα ηθοποιού, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της. Παρακολούθησε ένα μαθητικό πρόγραμμα στο Cherry Lane Theater, παίρνοντας τελικά την άδεια της μητέρας της αφού της υποσχέθηκε πρώτα να φέρνει καλούς βαθμούς από το σχολείο.


Όταν έγινε 17 ετών, η Barbara έπιασε την πρώτη της δουλειά στο Μανχάταν. Εν τω μεταξύ είχε τελειώσει το Γυμνάσιο αλλά παρόλο που είχε πολύ καλούς βαθμούς δεν ήθελε να ακολουθήσει ακαδημαϊκές σπουδές. Έτσι μετά από μερικές εβδομάδες αφότου αποφοίτησε, πήρε τις βαλίτσες της και πήγε στο Μανχάταν εκεί όπου μπορούσε να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Τότε αποφάσισε να αλλάξει την προφορά του ονόματος της για να το κάνει μοναδικό (Barbra). Εκεί συνάντησε τον Marty Erlichman που είναι μέχρι σήμερα ο μάνατζερ της. Αν και ποτέ δεν έχει υπογράψει μαζί του κάποιο συμβόλαιο, η συνεργασία τους συνεχίζεται με επιτυχία μέχρι σήμερα.


Μέχρι τις μέρες μας, η Barbra Streisand παραμένει μια από τις πιο γνωστές τραγουδίστριες στην ιστορία της μουσικής, όπως επίσης και μια πολύ καλή ηθοποιός. Η καριέρα της ξεκίνησε στα 18 της, στις αρχές της δεκαετίας του '60, σαν τραγουδίστρια σε ένα νυχτερινό club στο Μανχάταν. Δύο χρόνια αργότερα ερμήνευσε τον πρώτο της ρόλο στο θεατρικό έργο του Broadway "I Can Get It For You Wholesale". Ηχογράφησε τον "Pins And Needles" που ήταν από τις πρώτες της δισκογραφικές δουλειές. Υπέγραψε με την Columbia Records και το πρώτο της άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1963. Ο δίσκος μπήκε στο Top10 κι έγινε χρυσός κάνοντας την Streisand από τα εμπορικότερα ονόματα στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '60. Μέχρι το 1964 είχε κάνει ήδη τρία επιτυχημένα άλμπουμς και ερμήνευσε τουλάχιστον για δύο χρόνια τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μιούζικαλ του Broadway "Funny Girl". Από το έργο ξεχώρισε το "People" που ήταν και το πρώτο Top10 single της. Το ομώνυμο άλμπουμ πήγε στο Νο 1 και ήταν ο πρώτος δίσκος για την Streisand που έφτασε στην κορυφή των albums.


Κατά τη διάρκεια του 1963, η Barbra παντρεύτηκε τον συμπρωταγωνιστή της Elliott Gould, με τον οποίον όμως χώρισε το 1971. Η Barbra επέστρεψε στην τηλεόραση το 1965 όπου και παρουσίασε την εκπομπή "My Name Is Barbra" ενώ την επόμενη χρονιά παρουσίασε μια ακόμα τηλεοπτική εκπομπή την οποία ονόμασε "Color Me Barbra". Δύο χρόνια αργότερα, πήγε στο Hollywood για να κινηματογραφήσει το "Funny Girl" χάρις στο οποίο κέρδισε το πρώτο της Academy Award. Τη δεκαετία του '70 είχε ήδη γυρίσει τρία φιλμς, η δισκογραφική της καριέρα πήγαινε μια χαρά και όπως έδειχναν τα πράγματα ως ηθοποιός μπορούσε να φτάσει μέχρι το Las Vegas πριν καν κλείσει τα 30 της χρόνια.


Αντί αυτού, συνέχισε να ηχογραφεί τραγούδια. Ένα από αυτά ήταν το Top10 "Stoney End" διασκευή του ομώνυμου κομματιού που είχε ερμηνεύσει πρώτη η Laura Nyro. Παράλληλα η Barbra συμμετείχε στην κωμωδία "The Owl And The Pussycat". Μέσα στη δεκαετία του '70 πάντρεψε τον κινηματογράφο με τη μουσική, πρώτα με το "The Way We Were" (το ομώνυμο τραγούδι έγινε Νο 1 επιτυχία), την ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε στο πλευρό του Robert Redford και αμέσως μετά με το "A Star Is Born" (το "Evergreen" ξεχώρισε σε single και έφτασε επίσης στο Νο 1 των charts). Από τότε, όποιο άλμπουμ και να ηχογραφήσει, πουλά εκατομμύρια αντίτυπα. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 γνώρισε δύο ακόμα Νο 1 επιτυχίες, συγκεκριμένα κάνοντας ντουέτο με τον Neil Diamond στο "You Don't Bring Me Flowers" και στη συνέχεια με τη Donna Summer "No More Tears (Enough Is Enough)".


Το πιο εμπορικό άλμπουμ στην καριέρα της είναι το "Guilty" (1980) που ηχογράφησε μαζί με τον Barry Gibb από τους Bee Gees. Από εκείνο ξεχώρισε το Νο 1 single "Woman In Love". Το 1983 γύρισε το "Yentl" άλλο ένα επιτυχημένο φιλμ με το Top10 soundtrack να το συνοδεύει. Η υπόθεση του έργου είχε να κάνει λίγο-πολύ με τη ζωή της. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενσάρκωσε η ίδια. Το 1985 το άλμπουμ της "Broadway" την ξανάφερε στην κορυφή των charts. Το 1991 κυκλοφόρησε η συλλεκτική κασετίνα "Just For The Record..." κι ένα ακόμη φιλμ, το "The Prince of Tides" του οποίου την παραγωγή ανέλαβε και πάλι η ίδια.


Η Barbra επέστρεψε στο χώρο των συναυλιών το 1994 ηχογραφώντας ζωντανά το άλμπουμ "The Concert" το οποίο πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα εισιτήρια για τη συναυλία εξαντλήθηκαν μέσα σε χρόνο μηδέν. Το 1996 ανέλαβε την παραγωγή σε ένα ακόμα φιλμ και συγκεκριμένα στο "The Mirror Has Two Faces" στο οποίο πρωταγωνιστούσε στο πλευρό των Jeff Bridges και Lauren Bacall. Το 1998 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά. Ο σύζυγός της είναι ο ηθοποιός James Brolin. Λίγο πριν την είσοδο του 2000 ηχογράφησε το "A Love Like Ours". Ένα μεγάλο αστέρι του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και της μουσικής, η Barbra Streisand, είναι από τα ελάχιστα άτομα που έχουν κερδίσει τεσσάρων ειδών βραβεία (μεταξύ αυτών 7 Grammys, 5 Emmys καθώς επίσης Oscar, και Tony).


Ένα από τα σημαντικότερα βραβεία της καριέρας της, το κέρδισε το 1970 και ήταν το Tony Award στην κατηγορία της Ηθοποιού της Δεκαετίας. Επίσης το 1976 κέρδισε Oscar ερμηνείας στο φιλμ "A Star Is Born". Επτά χρόνια αργότερα κέρδισε τη χρυσή σφαίρα για την ταινία "Yentl". Έχει εμφανιστεί σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές, μία από αυτές ήταν μαζί με την Judy Garland. Έχει ερμηνεύσει πρωταγωνιστικούς ρόλους έργα τόσο του θεάτρου όσο και του σινεμά. Με άλλα λόγια έχει πρωταγωνιστήσει σε κωμωδίες, δραματικές ταινίες και μιούζικαλς. Η Barbra Streisand βρίσκεται ανάμεσα στις πιο δυναμικές και ανεξάρτητες γυναίκες που έχουν με την παρουσία τους αφήσει εποχή στο χώρο των showbusiness.



ΠΗΓΗ:


http://www.galaxy92.gr/pages/content.asp?CntID=235&catID=35